En hoe het verhaal van Sadako Sasaki mij heeft geïnspireerd tot het vouwen van 298.000 origami kraanvogels ter nagedachtenis aan de 298 slachtoffers van de MH17.
Ik ga je een mooi, maar zielig verhaal vertellen. Het verhaal lijkt op een droevig sprookje, maar dat is het niet. Het is waargebeurd.
Sadako Sasaki was een Japans meisje van 2 jaar oud, toen er op 6 augustus 1945 een atoombom op haar woonplaats Hiroshima viel. Ogenschijnlijk was er met Sadako Sasaki niets aan de hand. Ze groeide op als een lang, tenger en sportief meisje dat regelmatig won met hardloopwedstrijden.
Toen ze twaalf jaar oud was echter, werd er bij haar leukemie geconstateerd. Leukemie is een vorm van kanker die bij haar te wijten was aan de nucleaire straling van de atoombom.
Sadako Sasaki kwam in het ziekenhuis terecht. Toen ze daar lag, kwam er een vriendinnetje bij haar op visite dat zei: “Maar Sadako, weet je dan niet, dat je een wens mag doen, als je 1000 kraanvogels vouwt?”
Sadako Sasaki ging papieren kraanvogels vouwen. Ze kwam uit een arm gezin. Dus denk nou niet dat ze dat deed van prachtig origami papier! Welnee, ze gebruikte al het papier wat ze voorhanden had. Ze gebruikte zelfs etiketten van medicijnen.
Ze vouwde kraanvogels in alle soorten en maten. Sadako Sasaki wenste dat ze ooit weer zou winnen met hardlopen. Wat wil je, je bent 11 jaar oud en dan denk je nog niet aan doodgaan.
Toen Sadako Sasaki wist dat ze deze ziekte niet zou overleven, ging ze door met het kraanvogels vouwen. Ze hoopte dat niet alleen zij, maar ook alle andere kind-slachtoffers van de atoombom een wens zouden mogen doen. Ze bad vanuit haar ziekbed voor de wereldvrede en het einde van al het lijden. En kijk, dat vind ik zo’n ontwapenend gebaar. Daar krijg ik nu nóg kippenvel van.
Sadako Sasaki stierf toen ze 12 jaar oud was. Haar vader gaf aan iedereen, die het verhaal van zijn dochter wilde horen, een papieren kraanvogeltje mee.
Klasgenoten, vrienden, vriendinnen en familieleden zamelden geld in. Zij hebben ervoor gezorgd dat er een herdenkingsmonument is opgericht. Dat monument staat sinds 1958 in Hiroshima en is een beeld van Sadako Sasaki zelf. Ze houdt een gouden gevouwen kraanvogel boven haar hoofd.
Onderaan het beeld staat een plaquette met de tekst:
Dit is onze schreeuw. Dit is ons gebed, dat we in de wereld aan vrede bouwen.
Dit monument wordt nu nog jaarlijks door duizenden mensen bezocht, die dan zelfs senbazuru’s aan komen bieden. Dat zijn 1000 kraanvogels op een bepaalde manier aan elkaar geregen.
Toen de familie van Sadako nog maar 5 kraanvogeltjes in haar bezit had, is de familie bij elkaar gaan zitten en heeft zij besloten deze 5 kraanvogeltjes ergens in de wereld te plaatsen.
Een van deze 5 vogeltjes heeft de familie in 2010 geschonken aan het Tribute WTC Visitor Center in New York: het museum dat is opgericht naar aanleiding van de terroristische aanslag op de Twin Towers in New York.
Ik ben er nog nooit geweest, maar ik heb bevestigd gekregen, dat daar een papieren kraanvogeltje ligt ter grootte van een vingernagel in een prachtig doosje, in een glazen vitrinekast dat zo streng bewaakt wordt, alsof daarin de duurste diamant op aarde ligt.
Er is ook een vogeltje geschonken aan een vredesmuseum in Oostenrijk én er ligt er eentje in het Visitor Center van het USS Arizona Memorial in Pearl Harbour, daar waar de oorlog tussen de VS en Japan destijds is begonnen.
Volgens mij heeft de familie nog twee vogeltjes in haar bezit.
Ik hoop van harte dat de verschillende wereldleiders nog eens zover komen dat ook zij een papieren kraanvogeltje aangeboden krijgen van de familie van Sadako Sasaki.
Want wees eerlijk: Bij een oorlog zijn alleen maar verliezers!
Ik heb dit verhaal naar mijn eigen hand gezet en gebruik gemaakt van bronnen op internet en het boek, “Sadako wil leven” van Karl Brückner.
Nawoord
Op 17 juli 2014 zat mijn vriendin Hieke met nog 297 anderen in het vliegtuig de MH17 naar haar vakantiebestemming Bali.
Het vliegtuig is nooit aangekomen.
Boven Oekraïne is het uit de lucht geschoten.
Mijn vriendin werkte op dezelfde school als ik. Ik wilde graag 1000 kraanvogels gaan vouwen ter nagedachtenis aan haar, want ook zij is een oorlogsslachtoffer.
Eind augustus 2014 zijn we begonnen met vouwen. Binnen 200 dagen hadden we 298.000 kraanvogels; voor elk slachtoffer 1000!
De kraanvogels kwamen overal vandaan vliegen; Heel veel uit Nederland, maar ook uit Duitsland, Spanje, Frankrijk, Zuid-Afrika, Australië, etc.
Ze zijn gevouwen door familieleden, nabestaanden, vrienden, plaatsgenoten, bekenden maar ook onbekende betrokkenen.
Tegelijkertijd met het vouwen van de kraanvogels hebben wij het verhaal verteld van Sadako Sasaki en op die wijze haar wens op wereldvrede verspreid en gezorgd dat haar gedachtengoed niet vergeten wordt.
In 2017 en 2018 zijn deze origami kraanvogels tentoongesteld respectievelijk tijdens de exposities Room of Hope in Emmen en Room of Hope in Hilversum. We zijn momenteel bezig te onderzoeken of wij de 298.000 origami kraanvogels naar Hiroshima kunnen brengen.
Tjitske Dijkstra
